Afskeidsbesoek aan Mosambiek

Die besoek aan Mosambiek was noodsaaklik en ons het in die tyd duidelikheid gekry oor ‘n paar goed. Ek het saamgegaan om te gaan groet. Die Saterdag aand het die dagbestuur van die sinode ons ingewag en verwelkom. Van die begin af het hulle ons hartlik ontvang en ons kon saam met hulle eet. Sondagoggend is ons gevra om die preek in die gemeente waar te neem. Die lot het op my geval, die ander twee het meer ondervinding in oortuiging. In die begin van die diens het ek die dagbestuur eenkant geroep en gevra of ek die gemeente kon groet teen die einde van die diens. Een van hulle wou eers keer, maar die ander drie het dadelik ingestem.

Tydens die diens het ek myself uitgeleef in die boodskap. Op ‘n stadium het ek gevra hoe God se hart lyk teenoor ‘n dronk persoon. Wat sal Hy doen? Die een persoon antwoord toe dat hy hom sal wegjaag. Toe vra ek of daar dalk iemand is wat ‘n dronkaard was en toe na die Here gekom het. Daar staan toe ‘n man op en verduidelik dat hy baie gedrink het. Ek vra hom toe “wat het die Here gedoen en wat was op Sy hart toe jy voor hom gaan staan het?” Hy antwoord toe dat hy vergewe is en dat God genadig is. So het ons baie voorbeelde gehad om te verstaan hoe God se hart lyk en die boodskap is dan dat omdat Hy so is, ons ook so word. Ons word gestuur om soos Hy te wees in die wêreld. Ons word soos hy mense wat dien, vergewe, regeer oor alles en reg te help en die omgewing te herskep. Ons bring God weer nader aan mense soos Jesus dit gedoen het. Ek het dit as ‘n besonderse geleentheid beleef.

Teen die einde van die diens het die moderator opgestaan en dankie gesê vir die werk wat ek deur die jare gedoen het en toe vir my kans gegee om te groet. Dit was emosioneel om die ouderlinge en volwassenes in die kerk te groet. Toe ek daar gekom het was van hulle, die seuntjies wat vreeslik opgewonde was om agter op die bakkie te spring en te gaan help om sand uit die rivier te gaan haal vir die bou van die huis en die kerk. Ek het ‘n paar staaltjies gedeel en dankie gesê vir wat hulle vir ons beteken het, hoe hulle ons opgepas en geleer het hoe dinge in Mosambiek werk ens. Sonder om redes te gee, het ek dan net gesê dat ons tyd om daar te werk, nou verby is.

Die vergaderings waar Herman en Kobus, baie ure met die leiers gespandeer het, het daardie middag begin. Die gesprekke het in ‘n baie goeie gees plaasgevind. Hulle besluite is gerespekteer, maar baie vrae is gevra oor die manier waarop dit gedoen is en ook verduidelik hoeveel implikasies besluite soos hierdie het. Die beëindiging van Handevat  se werk was maar een van ‘n paar drastiese besluite wat geneem is. In Chiconono is ‘n evangelis gevra om sy werk te stop en die drie personeel lede van die geletterdheids kantoor is ook gevra om hulle werk te beëindig. In beide gevalle was dit ook baie nodige handelinge wat bewys dat daar ‘n poging is om verantwoordelheid te neem. Hulle het nie hulle werk gedoen nie en het die motorfietse misbruik ens. Die een persoon wat na hulle terug gekom het en om verskoning gevra het, is op die ou end weer aangestel.

Kobus en Herman het aan my verduidelik dat die leiers om verskoning vra en erken dat hulle nie die sake goed hanteer het nie. Hulle het ook bevestig dat daar niks negatiefs gebeur het wat hulle verhouding met my vertroebel het nie. Van hulle kant af is daar niks wat hulle teen my persoonlik of die werk wat ek gedoen het nie. Hulle het ‘n groot waardering vir die werk en wil graag dat dit moet voort gaan.

Daar is ook ‘n brief opgestel om vir die ondersteuners in RSA te verduidelik wat aangaan. Die brief was baie mooi bewoord, maar het nie baie gesê oor die redes van optredes nie en ook nie die spesifieke gebeure en besluite verduidelik nie. Kobus en Herman het toe saam met hulle die brief aangepas wat toe aanvaar is. Lees die brief by: http://handevat.blogspot.com/2013/01/letter-from-tumbine-synod-to-all.html

Ek was net een keer in die vergadering om die omvang van die tweeling verhoudings tussen gemeentes in Mosambiek en gemeentes in RSA te verduidelik.  Die res van die tyd het ek mense besoek en gegroet. Ek het ook vir Bileam (die motorfietsie) verkoop.

Woensdag oggend is ek na die sinodale gebou om die leiers te gaan groet. Ongelukkig was die ander al weg en het ek net vir Ualize gekry. Ek sê toe dat ek ‘n boodskap het vir hulle en wil graag hê dat hy dit aan die ander moet oordra. Hy gee my toe ‘n stoel en ek sien ‘n diep bekommernis op sy gesig. Ek verduidelik toe dat die besluit wat hulle geneem het, ‘n goeie besluit is. Ek was van ongeveer die jaar 2001 die oudste predikant in die sinode. Ek ken al die gemeentes en ken die geskiedenis van al die streke. Soms gesels ek met dominees en dan praat ek van gemeentes wat hulle glad nie ken nie. Omdat die kultuur nog sukkel met selfbeeld het dit natuurlik veroorsaak dat hulle dikwels in my skaduwee gewerk het en ek het dit nie genoeg raakgesien nie. 

Ek het verder kontak met al die ondersteuners en weet wat orals aangaan. Inligting is mag en alhoewel mens juis verantwoordelikheid en eienaarskap probeer oorgee het, het ek in die pad begin staan van die self realisering van die kerk. Ek verduidelik toe vir hom dat ek dit eerste moes gesien het en daarom vra ek om verskoning. Ek kon op sy gesig ‘n geweldige verligting sien en ons kon ons verhouding weer bevestig. Ons verhouding met mekaar is nie verbreek nie en hy nooi my uit om nie heeltemal uit hulle lewens te verdwyn nie. Ek moet weer besoek.

Hier moes ons meer tyd gehad het om verder te gesels, maar ongelukkig was dit net voor ons vertrek het. Nou eers was die spanning en ongemak gebreek dat mens meer openlik kon gesels. Die situasie was dus vir hulle baie spanningsvol en daarom glo ek is baie besluite onbehope geneem. Ek glo dit is ook die rede hoekom hulle nie ‘n rede kon gee vir die beëindiging van Handevat se werk nie. Ook hoekom hulle nie my nie kom groet het voor hulle geloop het nie. Dit was vir my sleg dat hulle Dinsdagaand vir my sê, dat ons more oggend groet en toe glad nie opdaag om te groet nie.

Wat my rustigheid gee is dat die werk wat tot dusver gedoen is, baie waardevol was en nog vir lank ‘n invloed behoort te hê op die toekoms. Verder ook om te weet dat die besluit reg is ten spyte van die foute wat gemaak is in die manier waarop dit oorgedra is. Ons hele gesin het ‘n rustigheid oor die gebeurtenisse en die lesse wat ons hierdeur leer, is vir ons baie werd. Ons weet ook dat die toekoms aan die Here behoort. Soms is mens bekommerd oor die spesifieke planne vir die toekoms, so as julle iets van die Here hoor, laat weet gerus!

Met die gebeure is dit dalk tog moontlik dat daar weer 'n rol op 'n ander vlak, in Mosambiek kan ontwikkel! Alhoewel dit nie so is nie, sien die kerk my as 'n pa. Indien die pa se kinders kinders het, mag die oupa nie meer inmeng in die manier waarop kinders groot gemaak word nie, maar die oupa het nog 'n rol. Met die spanning wat gebreek is, is dit dalk moontlik. Dit is net nou baie belangrik dat, in so 'n geval, dit 'n inisiatief van Mosambiek moet wees.